برآورد ارتفاع و دبی اوج رواناب در وقوع فرسایش آبراهه ای در منطقه کجور نوشهر– البرز شمالی

پدیده سیل یکی از مخاطرات طبیعی است و بررسی آمار و اطلاعات خسارت های سالانه ناشی از وقوع سیلاب ها در ایران و جهان بیانگر گستردگی صدمات ناشی از وقوع سیلاب بر منابع طبیعی و انسانی است. به منظور برآورد ارتفاع رواناب و دبی اوج در حوزه های آبخیز و فرسایش آبراهه ای حاصل از آن روش های تجربی و مدل های ریاضی مختلفی وجود دارد. یکی از این مدل ها، مدل scs است. بنابراین هدف این تحقیق برآورد ضریب رواناب و دبی اوج سیل با استفاده از روش شماره منحنی در واحدهای مختلف تشکیل دهنده حوزه فیروزکلای کجور و همچنین پهنه بندی توان تولید رواناب و وقوع فرسایش آبراهه ای در حوزه است. بعد از تهیه نقشه cn و s حوزه، به منظور محاسبه حجم رواناب تولید شده در منطقه، بارش های کوتاه مدت برای دوره بازگشت های مختلف با استفاده از توزیع پیرسون تیپ iii محاسبه گردید. نتایج نشان داد که اراضی جنگلی دارای کمترین و اراضی مرتعی دارای بیشترین توان تولید رواناب و وقوع فرسایش آبراهه ای و همچنین از کمترین میزان نفوذ برخوردار هستند. در واقع بخش های میانی حوزه، دارای بیشترین رواناب و مستعد فرسایش و تشکیل خندق در منطقه می باشند. پس از تعیین ارتفاع رواناب سطحی حوزه، دبی اوج در کلاس هیدرولوژیک d قرار دارد.